The complex way! :)

Usually, I don't prefer putting up something in Tamizh here; just to respect the non-Tamil people who read my blog (assuming there are a few :D) But this time, I couldn't resist. To give a bit of background, it snowed for the first time in my place a couple of days back; and though I've been in the US for about a couple of years now, I lived in the Southern states and this was the first time I saw snow... So I felt like writing an ode to welcome the snow and initially, I wrote a 'Venbaa' (a classical Tamizh poetry that follows certain norms) to serve that purpose.

ஈராண்டுகள் கழிந்தும் காணக்கிடைக்கா பொக்கிஷமே
நீராலுடல் பூண்ட தேவதையே -- வெண்பனியே
கௌரத்தின் இலக்கணமே இமந்தாங்கும் சீதளமே
மௌனத்தின் வடிவேயென் வந்தனங்கள்!

வெள்ளைப்போர்வையதில் வடக்கே வெப்பம் விழிசாய்க்க
கொள்ளைச்சூரியக்கதிர்களில் நானும் கூதற்காய - தெற்கே
காணாத உனை நான் தேடினும்
மாளாத குளிரிலாததால் மகிழ்ந்தேன்.

குலையாத அழகு நீ வெள்ளையோவியம் நீ
குலையவைக்குங்குளிரும் மந்தமும் நீ - இறைவனின்
ஆக்கத்திலென்றும் விருப்பும் வெறுப்பும் சமபங்கோ
தாக்குங்குளிரும் பாவையுன் வழியுரைப்பதுமதுதானோ?

The crux of the poem (?!) is to welcome the snow and wonder about the mix up of good and bad in everything in this world. Snow for one, is so beautiful but people who live in snowy areas in winter will tell you horror stories about it! This version uses words that are bit complex and to play by the rules is always a bit harder. But to my surprise, almost nobody appreciated it and all I heard from a few of my friends who read this was that it was good but they hardly got anything!! :D

Since the audience included some of my very close friends too, I decided to reword this into the norm-free 'pudhu kavidhai' style... Personally, I always feel that it doesn't take too much of a poetic inner-flow to come up with these ones, because most often I find that a sentence (urai nadai or prose form) is just written in three or four lines by people and they call it a poem as there are no limitations or restrictions in the free-flow form. You can write anything virtually and call it a pudhu kavidhai... I do scribble something of this category when I attempt something simplistic but I always try to make it sound like a poem than a piece of prose. But again, it looks like that's the version most people understand; and I heard quite a few people say it's too good! :))

தூய்மையின் இலக்கணமே தூய வெண்பனித்துளியே
சில்லிடும் சித்திரமே சிலிர்க்கும் நீரோவியமே
மௌனமாய் பொழிபவளே மென்மையின் மறுபெயரே
ஆண்டிரண்டு காக்கவைத்து அரவணைத்த அதிசயமே

உன்னிடத்தில் நானும் என்னிடத்தில் நீயும்
உணர்வில் குளிர்ச்சி உடம்பிலோ குளிர்
நீயிருக்கும் இடமறிந்தும் மெய்வருடும் நொடியறிந்தும்
உனை நாட மனமில்லை நடுங்குமெனுடலுக்கு

வெள்ளிச்சிதறலே வெப்பமறுத்துக்கொல்பவளே
மனதிற்கினியவளே மந்தம் புகுப்பவளே
மாயக்கண்ணனவன் மனதிலென்ன கொண்டானோ
மதுரமும் விஷமும் எதிலும் உண்டென்றானோ?

In the end, the moral is that people always prefer simple way of expression and no matter how much effort goes behind the perfect, complex version; it's not going to work out unless people understand it! :)

P.S: Simplicity somehow always wins over perfection... :D :D